Kolombiya'da hükümet karşıtı gösteriler üçüncü haftasında: 'Korku duvarını aştık'
Haftalardır sokaktan çekilmeyen kalabalıklar ne istiyor?
Covid salgını yüzünden milyonlarca kişinin gelir kaybına uğradığı Kolombiya'da hükümetin vergileri artıran tasarısına tepki olarak başlayan gösteriler üçüncü haftasına girdi ve hükümetin vergi kanunu tasarısını geri çekmesine rağmen devam ediyor.
Protestolara öncülük edenler artık çok daha fazlasını talep ettiklerini söylüyor. Bu talepler arasında bir asgari gelir programı oluşturulması, üniversitede parasız eğitim ve poliste reform da var.
Kolombiya'daki insan hakları gözetim kuruluşu gösterilere yapılan müdahalelerde şimdiye kadar 42 kişinin öldüğünü söylüyor.
BBC, Bogota sokaklarında gösterilere katılanlarla görüştü ve ülkede onlarca yıldır görülen bu en büyük protestolara katılma sebeplerini sordu.
Yacila, S iyaset bilimi uzmanı
Ulusal düzeyde bir çok memnuniyetsizlik var ve bunlar vergi meselesinin çok ötesine gidiyor.
Bunlar Ivan Duque hükümeti ve ondan önceki hükümetler dönemlerinde yaşanan bütün adaletsizliklerden kaynaklanıyor.
2016 yılında Kolombiya Devrimci Halk Ordusu (FARC) ile yapılan barış anlaşmasından bu yana yüzlerce toplum lideri öldürüldü. Bunlar arasında yerli ve siyah toplum liderleri de vardı.
Bir afişimizde, silahlarını bıraktıktan sonra tek tek öldürülen 300'e yakın eski FARC savaşçısının isimleri var.
Bütün bunların üzerine bir de protesto için sokağa çıkan insanların baskıyla karşılaştıklarını görüyoruz. Bu da hareketliliği devam ettirmek istememize yol açıyor.
Bence protestolar, insanlar olan bitene tepki gösterme ihtiyacını tatmin edene kadar sürmeli.
Ramiro Velasco, Resim öğretmeni
Ölümü temsil eden bir kostümle katılıyorum gösteriye. Kolombiya'da, bu hükümet döneminde yapılan katliamları sembolize ediyor: Kırsal toplum liderlerinin öldürülmesini, ormanların kesilmesini, yoksulluğun büyümesini ve ölümle ilişkili diğer her şeyi temsil ediyor.
Şu anda ülkede büyük bir hükümet boşluğu yaşıyoruz. Hükümetin sağlık sistemini nasıl geliştireceği konusunda net bir planı yok. FARC ile yapılan barış anlaşmasının hükmü kalmadı. Bütün bu sebeplerle buradayım.
Hükümetten işini yapmasını istememiz lazım, çünkü şu anda bu ülkeyi yaşanamaz hale getiriyorlar.
Bize "Çıkmayın, hastalanıp ölürsünüz" diyorlar. Ama bu gösteriler artık halkın korkmadığını gösteriyor. Çıkmamız ve kendimizi ifade etmemiz gerekiyor.
Liliana Rodríguez, opera şarkıcısı
Gösterilere destek vermek için geliyor ve aryalar söylüyorum.
Burada halk genel olarak huzursuz olduğunu ifade ediyor. Bu sadece vergi reformu ya da sağlık sisteminde reform ya da diğer yasalarla ilgili bir konu değil. İnsanlar çok uzun bir süredir hissettikleri memnuniyetsizliği gösteriyor.
Gençler bilhassa öfkeli, çünkü çok çalışıyoruz ama sonra mesleğimizi sürdürecek alan bulamıyoruz.
Ben Bogota Filarmoni Korosu'nda söylüyordum, fakat bu sadece bir gençlik korosu. Şimdi meslek olarak tam zamanlı şarkı söyleyebileceğim bir kurum yok, çünkü Kolombiya'da bu işi meslek olarak yapanlara maaş verecek korolar yok.
İş yok ve yiyecek gibi şeyler çok pahalı, üstüne yönetimde yolsuzluklar var ve bunlar insanları öfkelendiriyor. Vergi konusu bu öfkeyi patlatan şey oldu ama asıl mesele bu kötü yönetimden bıkmış olmamız.
Ernesto Herrera, Santa Fé Futbol Kulübü taraftar derneği başkanı
Protestoları destekliyoruz çünkü bizler de devletin mağdurlarıyız. Polis tarafından öldürülen üyelerimiz var.
Gençlerimizin bir çok ihtiyacı karşılanmıyor. Uyuşturucu bağımlılığı sorunu, ekonomik sorunlar, sorunlar kabul edilmiyor. Ama biz öne geçip, bir şeyleri değiştirmek ve farklı bir hükümete sahip olmak istiyoruz.
Politikacıların bizi temsil ettiğini düşünmüyoruz. Fakat futbol taraftarları olarak otuup onlara kendi deneyimimizle, gençlerin sorunlarını anlatmak istiyoruz. Asgari bir gelire ihtiyaçları var, eğitime ihtiyaçları var ve doğru düzgün bir sağlık hizmetine ulaşmaya ihtiyaçları var.
Daniela Sánchez, hastane çalışanı
Ben, palyaço olarak hastanelerde çocuklar ya da ölümcül hastalıklara yakalanmış insanlar ve yaşlılara gülme terapisi yapıyorum.
Bu protestolara katılmaya karar verdik çünkü ülkedeki eşitsizliklerden bıktık, usandık. Kırsal bölgelerde ve kentlerde artık üç öğün yemeği bulamayan insanlar var, eğitime ya da sağlık hizmetine erişemeyenler var. Biz bunları hastanelerde palyaçoluk yapan personel olarak yakından görüyoruz.
Pandemi ülkede zenginlerle yoksullar arasındaki uçurumun büyüklüğünü iyice gözler önüne serdi. Mesela ne kadar çok insanın internete erişemediğini ya da ne kadar çok insanın hiç bir maddi birikimi olmadığını ve karnını doyurabilmek için çalışmaya devam etmek zorunda olduğunu gösterdi.
Onun için bu gösteriler hükümet eylemlerinden pişman olana kadar sürmeli. Ayrıca umarım bu yaşadıklarımız insanlara oy vermenin ne kadar önemli olduğunu da gösterir. Gelecek yıl yapılacak seçimlerde tercihlerimizi iyi yapmalıyız.
Miguel Morales, Misak yerli si
Bu protestolar sadece vergiyle ilgili değil.
Biz Cauca bölgesinde yaşıyoruz. Fakat bölgemizdeki şiddet yüzünden son 10 yıldır halkımızdan 200 kadar aile Bogota'ya göç etti.
Gösteriler devam etmeli çünkü devlet başkanının, partisinin istediğini ya da üstadı olan eski devlet başkanı Alvaro Uribe'nin istediğini değil, halkın istediklerini yapması gerektiğini anlaması lazım.
Halk ile gerçek diyaloglar kurmadığı sürece insanlar protesto etmeye devam edecektir.
Bizler bu protestolar sırasında İspanyol işgalcilerin heykellerini yıktık. Bunlar adaleti temsil eden sembolik eylemlerdir. Bu ülkenin barış içinde yaşayabilmesi için, içinde yaşayan herkesin hikayelerine kulak verilmesi lazım.
Wendy Monroy, Devlet üniversitesinde öğrenci
Pandemi ortaya çıktığında ben öğretmenlik eğitimimin ikinci dönemindeydim. Eğitime haftalarca ara verildi ve sonra internet üzerinden eğitim yapabilmemiz için ayarlamalar yapıldı.
Ben eğitimime devam ettim ama bir çok öğrenci arkadaşım bırakmak zorunda kaldı, çünkü anne babaları gelirlerini kaybetmişti ve çalışarak ailelerini geçindirmeleri gerekiyordu.
O yüzden daha iyi sağlık hizmeti gibi şeyler de istiyorum ama en çok öğrencilerin koşullarının iyileştirilmesini istiyorum.
Benim okuduğum üniversitede hala yüz yüze ders yapılamıyor. Halbuki özel üniversitelerde şimdiden normal eğitime yeniden başladılar çünkü güvenliği sağlayacak önlemleri alabilmelerini sağlayan fonlara sahipler. Basit şeyler bunlar mesela, el dezenfektanı gibi. Ama benim okulumda bunlar yapılamadı.
Bu ülkede çözümlerin mümkün olduğunu ve bunlar için mücadele etmemiz gerektiğini düşünüyorum. Bunlar benim hatırladığım en büyük gösteriler. Bu da gençlerin ülkenin yönetimini devralmaya ve belki bir kaç yıl içinde bir şeyleri değiştirmeye istekli olduğunu gösteriyor.
