Manisa-Engelli İki Çocuğuna Bebek Gibi Bakıyor
Engelli iki çocuğuna bebek gibi bakıyorManisa'da yaşayan 48 yaşındaki Ayşe Yılmaz, biri 8, diğeri 11 yaşındaki bedensel ve zihinsel engelli iki çocuğuna bir bebek gibi bakıp, biberonla besliyor.
Engelli iki çocuğuna bebek gibi bakıyor
Manisa'da yaşayan 48 yaşındaki Ayşe Yılmaz, biri 8, diğeri 11 yaşındaki bedensel ve zihinsel engelli iki çocuğuna bir bebek gibi bakıp, biberonla besliyor. Engelli çocuklarından, 'anne' kelimesini hiç duymadığını belirten Yılmaz, Anneler Günü geldiğinde çok üzüldüğünü söyledi.
Şehzadeler ilçesinin İshakçelebi Mahallesi'nde yaşayan Ayşe Yılmaz hem bedensel hem de zihinse engelli 2 çocuğuna yaşamını adadı. 14 yaşında evlendirilen, 15 yaşını doldurduğunda da anne olan 7 çocuk annesi Ayşe Yılmaz, 11 yıl önce üç aylık olan oğlu Furkan'ın gözlerinin kaydığını fark etti. Eşi Abdulgani Yılmaz ile birlikte çocuklarını hastaneye götüren çift, genetik rahatsızlıktan dolayı oğulları Furkan'ın hem bedensel hem de zihinsel engelli olduğunu öğrendi. Konuşamayan, oturamayan, yürüyemeyen ve yemek yiyemeyen Furkan'a bebek gibi bakmaya başlayan anne Ayşe Yılmaz, aynı acıyla bir kez daha sarsıldı. Şimdi 8 yaşında olan Harun'un da 3 aylıkken engelli olduğu ortaya çıktı. Anne Yılmaz, zamanın tamamanı engelli olan oğulları Furkan ve Harun Yılmaz'a ayırdı.
BİBERONLA BESLİYOR
Özverili davranışıyla herkesin takdirini toplayan Ayşe Yılmaz, yaşadıklarını şöyle anlattıÇocuklarım Furkan ve Harun'un engelli olduğuklarını, 3 aylıkken gözleri kaymaya başladığında anladık. İkisi de 3 aya kadar sağlıklıydı. Gittikçe durumları daha da kötüye gitti. İzmir'deki Ege Üniversitesi Hastanesi, Dokuz Eylül Üniversitesi Hastanesi ve Manisa Celal Bayar Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne gittik. Genetik olduğunu söylediler. Hem bedensel hem de zihinsel engelliler. Sürekli hastaneye getirip götürüyoruz. Hiçbir yere kımıldayamıyorlar. İlk duyduğumda çok üzüldüm ama yapacak bir şeyim yoktu. İki engelli çocuğa bakmak çok zor. Sabahtan akşama kadar onlarla vakit geçiriyorum. Bana hiç 'anne' diyemediler. Yürümese, otursalar bile yeter. Yemek bile yiyemiyorlar. Sulu yemeklerle besliyorum, mama veriyorum. Biberonla besliyorum. Ne konuşabiliyorlar ne de yürüyebiliyorlar. Gece gündüz evdeyim. Hiçbir yere gitmiyorum.
YETER Kİ ÖLMESİNLER BEN ONLARA BAKARIM
Fizik tedaviye götürdüğü engelli iki çocuğunun iyileşeceklerine dair umudunu yitirmediğini belirten Yılmaz, Diğer çocukları okula giderken gördüğünde çok üzülüyorum, yüreğim parçalanıyor. Anneler günü geldiğinde üzüntüm daha da artıyor. Ama yeter ki ölmesinler, ben onlara ömrüm yettiğince bakarım. Konuşamasalar da onların bakışlarından ne istediklerini anlayabiliyorum. Bir kez, 'anne' diyebilselerdi bana yine yeterdi diye konuştu.Yılmaz, herhangi bir mesleği bulunmayan eşinin çalışmadığını ve çocuklarının engelli maaşıyla geçindiklerini belirterek, zor şartlar altında yaşam mücadelesi verdiklerini söyledi.
