'Şehitliği Seyrediyorum'
9 Temmuz 2008 tarihinde Amerika Birleşik Devletlerinin İstanbul Başkonsolosluğu önündeki polis noktasına düzenlenen silahlı saldırıda, henüz 25 yaşındayken şehit olan polis memuru Nedim Çalık için adı verilen okulda Ramazan'ın ilk iftarında anma programı düzenlendi.
İftar programımıza başta şehidimizin annesi ve ailesi olmak üzere, Rize Vali Yardımcısı Sayın Mehmet Özer, İl Emniyet Müdürü Sayın Hüseyin Yenice, Millî Eğitim Müdürü Saffet Yıldırım, Çaykent Belediye Başkanı Mehmet Kazancı,İl Millî Eğitim Müdür Yardımcıları ve Şube Müdürleri, İl Emniyet Şube Müdürleri, Çaykent Jandarma Personeli, Polis Memurları, Öğretmenler ve kalabalık bir vatandaş topluluğu katıldı. İftar Programının hazırlanmasında, Şehit Nedim Çalık İlköğretim Okulu Müdürü Abdulvahap Altuntaş ve emeği geçen herkese teşekkür ediyoruz.
Şehidimizin annesi Şefaat Çalık "artık çocuklarımız avucumuzdan kayıp gitmesin "diye başladığı konuşmasında duygularını şu şekilde ifade etti:
Şehitliği seyretmek, şehit evladının sesini kulaklarında duyarak, dünyaya kapalı, ruhlara açık huzur içinde… Şehitliği seyretmek apayrı bir duygu, şehitliğin etrafındaki güller ruhumu çerçeveliyor. Birkaç dakikada olsa seyredip hissetmek ve sessizce şehidimin kokusu ile koklaşıp konuşmak.
Yine o günlerin acı iklimi içime yavaş yavaş kor gibi düşüyor.9 Temmuzların gelmesini hiç istemiyorum. Nice 9 Temmuzlar geçti hasretinle. Unutmak kolay mı seni? Unutmak olur mu hiç seni? Sen canımın içinde gizlenen cansın, canansın. Nedim dost, yaren demektir. Sen herkesin dostu, arkadaşıydın. Sevmemek mümkün değildi seni.9 Temmuz günü eli kanlı katiller seni benden ayırdı. Hasretinle geçireceğim günlerin başlangıcı, kara günlere gebeydi 9 Temmuz 2008.Şimdilerde sesini duymak rüyalara kaldı. Gözlerimi kapatıp kokunu içime çekmeye çalıştığım kan kırmızı bayrağımız kaldı elimde ve bir de hiçbir toz zerresini bile oynatamadığım odan. Seni benden ayıran o gün hiç yaşanmasaydı. Salarha'yı seyrediyorum, şehitlikte içimi çekerek ve başımı yere eğerek. Sanki bana bakıp gülümsedin bir ara "Merhaba Anneciğim" diyerek. Görüyorum o ak alınlı ana kuzusu Nedim'imi duyuyorum, "Ana ben ölmedim! Ben şehidim, şehitler ölmez ana üzülme," deyişini. Hoşça kal şehidim seni çok seviyorum" diyerek vedalaşıyorum. Sonra benliğime geri dönüyorum. Bir uhrevi ses ve boş boş uzaklara bakış ardından tefekkür…
Nedim'im seni özlüyorum ve hep özleyeceğim…
