Meranların şahı

Şöhreti dünyayı tutan bir öykü bırakıyorum camına!

Güzeydeyken yurdun, bir güzellemenin içine göçe başlarken bulursun kalbini belki. Devrimci bir ateşe düşmekten haz duysan da, ısmarlama edindiğin hitabetin yolda bırakabilir seni ve yüzleşmek durumunda kalırsın eksikliklerinle. Hudut kapısından, hümanist hislerini ardında bırakarak geçip gitmeye zorlanırsın. Göç yolunda, ahbabı zehir olanın canı cefadan da usanır, sefadan da ve o zehri gözle göremezsin çoğu zaman.

Yılanların ecesini bilir misin? Zehir onda mı yoksa Camsab'ta mıdır? Yerin yedi kat dibindeki mağaralarda yaşayan Meran'ları bilir misin? İyi kalpli, oldukça zeki, yılanlar, Meran' lar. Eceleri hiç yaşlanmazmış ve ölürse ruhu kızına geçermiş.

Fakir genç Camsab, arkadaşlarının ihanetine uğramış.Bal kuyusuna inmiş ve bütün ballar bittiğinde arkadaşları onu kuyunun dibinde bırakıp gitmişler. Yeryüzüne çıkmak için yol ararken, çakısı ile duvarı kazmaya başlamış. Açtığı delik Meran' lara çıkmış. Korku ile daha büyük olan bu mağaraya geçmiş. Ve o lanetli günün öncüsü olan an yaşanmış. Şahmeran. Camsab onu gören ilk insanmış. Efsane bilinse de görebilen olmamış hiç. Yılanların ecesi, ona gereken tüm yardımı yapacakmış, yeryüzüne de çıkaracakmış fakat tek şartla, yerini kimseye söylememesi gerekiyormuş. Ne yazık ki aleme yayılan tüm kötülükler gibi, ihanet de bulaşıcıymış.

Hükümdar çok hastalanmış ve ne yapsalar çare bulamamışlar. Tek çarenin Şahmeran'ın etinden yemesi olduğu söylentisi dört yana yayılmış. Camsab, arkadaşlarının yanında bildiklerini ağzından kaçırmış ve tabi ki Hükümdar'a haberi hemencecik uçmuş. Arkadaşlarının bu yeni ihanetine de boyun eğerek, Vezir' i mağaraya götürme gafletine düşmüş bir kere.

" Tatlı dil yılanı deliğinden çıkarır" cümlesinin doğumuna geldi sıra şimdi. Vezir, o kadar tatlı, o kadar güzel diller dökmüş ki mağaranın girişinde, Meran'ların şahı, altın tepside sunmuş kendisini. Velhasıl kelam, vezir oracıkta almış canını Şahmeran'ın.

Efsane bu ya, zehiri yakıştırdığın yılanlar olsa da, insan namzetlerinin zehridir esas olan, anlatılan. Şahmeran'ın insana olan sadakati, iyi niyeti ve güvenine karşılık uğradığı ihaneti anlatır.

Zehir kimde bilemezsin, iyilik hali, kötüye denk gelinceye kadardır. Acı olan ne biliyor musun? Yılanlar, hala, şahlarını yaşıyor biliyorlarmış. Bir ağızdan çıkan bin ağıza yayıldı. Her ziyan bir öğüt olur. Hile ile iş gören, mihnet ile can verir. Hepimizin içinde bir Camsab, bir Vezir, bir Hükümdar var. İyi ise Şahmeran. Kimin hayatta kalacağı, senin efsanen de senin elinde.

Nasıl, birbirine karışmayan denizler, nehirler varsa; yin-yang yani her iyinin içinde bir parça kötülük, her kötünün içinde bir parça iyilik vardır. Siyah köpek ile beyaz köpeğin mücadelesi bitmek tükenmek bilmez. Sen, kötünün galibiyetine izin verme.

Sırrın bende baki, kederlenme. Zaman sonra en büyük düşmanım dahi olsan, o sandığı kilitledim ve anahtarını nehire saldım ben. Senin bana değil, benim kendime duyduğum güveni ve saygıyı sarsamayacağımdan mütevellit.

Bütün bu anlattıklarım aramızda sır unutma ve Meran'ların kulağına asla gitmemeli. Bu sırrı bilip de tutanlar efsanenin iyi kahramanlarıdır.

Ömrünüz mucizelerle dolsun!

Özlem KOÇ